Rozenburg here we come!!

De afgelopen paar dagen hebben wij heerlijk genoten van de rust, want uitgeput thuis komen van een maand vakantie is niet te verkopen. Gisteren is mij een baan aangeboden bij een groot horeca bedrijf, omdat ze vonden dat ik toch wel het toonbeeld zou kunnen zijn voor een nieuwe campagne; Red Lobster!!!!!! Ik was een beetje verkleurd bij het zwembad en had me met de franse slag ingesmeerd.

Als ontbijt hadden wij vanmorgen crackers met de 'laughin cow' of terwijl 'la vache qui rit'. Lon was daar zo blij mee, want ze had genoeg van elke morgen burgers and fries!!

De koffers zijn gepakt, het is er 1 extra geworden, en we gaan zo op weg naar Miami om onze super auto in te leveren en naar het vliegveld met de shuttle om via Madrid naar Amsterdam te vliegen.

Als ik (Ray) even voor mezelf mag spreken: Ik heb echt een top maand gehad, heel veel gezien, heel veel nieuwe indrukken, heel veel gelachen en aardig wat gekkigheid meegemaakt. Nu is het wel weer tijd om naar huis te gaan en daar kijk ik ook wel naar uit.

Leuk dat jullie in grote getalen mee hebben gelezen en bedankt voor de lieve en leuke berichten.

Tot snel en een big hug!!!

"de Kapper"

Sommige dingen zijn tijdens zo'n vakantie in the US of A heel erg belangrijk en 1 daar van is een bezoekje brengen aan de Abercrombie & Fitch winkel.
Dus vandaag, nadat we lekker hebben uitgeslapen, gaan we naar de Garden Mall. 1000 en 1 winkels waaronder mijn bovengenoemde favo. De eerste winkel die we tegen komen wordt ik bijna letterlijk door Lon naar binnen geduwd; de kapper. Ik ben namelijk al een week 0f 7 niet naar de kapper geweest en aangezien mijn haar ongeveer 10 cm per dag groeit, kan je je wel voorstellen dat ik nu steeds over mijn eigen manen struikel. Ik durf niet, hoe ga ik zo'n dame uitleggen wat ik precies wil, en ik weet wat ik wil!!! Ik weet het nog ff uit te stellen en zeg dat ik op de terugweg naar binnen ga.
Het eerste wat op valt in deze mall vergeleken bij bijv de mall in Orlando, is dat er hier toch wat meer snobjes rondlopen en dat vertaald zich ook in de winkels en de daarbij behorend personeel, yukkk!!!! We eten een sub en gaan dan de A&F winkel binnen. Na twee uur vragen mensen zich af of ik hier werk en ga dan ook maar afrekenen. We passen nog wat push-up BH's (ik kan ze hebben ondertussen) en lopen weer langs de kapperszaak, met een goede smoes weet ik het weer uit te stellen.
We besluiten nog ff langs de Wal Mart te gaan, ehmmmm 'ff'!!!!??? Deze winkels zijn zo mega, je kan er van alles doen en laten doen. Het is wel fijn dat terwijl je een paar nieuwe banden onder je auto geplaatst krijgt, je ook je ogen kan laten testen, je medicijnen ophaalt en meteen je bloed druk laat opmeten :-s.
Lon ben ik al ff kwijt, ik kijk op mijn horloge en zie dat het al een dik kwartier geleden is na ons laatste contact. Ik ga op zoek en merk een soort van kwijlspoor op. Nadat ik deze heb gevolgd zie ik mijn vrouw al kwijlend in het pad van alle taartenbakspullen staan. Ik pak een extra kar voor haar en geef nog wel ff aan dat we maar 3 koffers hebben..... 's avonds weer heerlijk gegeten bij Olive Garden. Ik denk dat een keten zoals dit weer heel goed zal aanslaan in NL.

Ongeleid projectiel

Vandaag op het programma: naar Palm Beach om te gaan fietsen. Dankzij Peter op de Tomtom hebben we de fietsverhuur snel gevonden. We krijgen twee goede fietsen mee en een kaartje. Dat kaartje krijg ik gelijk in mijn handen (zoals meestal) en we gaan. Als eerste pakken we de westkant langs de Intracoastal Waterway, voelen we ons toch een beetje thuis zo met de waterweg hihi. Zo fiets je dan ineens duizenden kilometers van huis vandaan, jeetje!! Het is een apart fietspad aan de achterkant van alle megahuizen. Alleen zijn de mensen die hier wonen niet achterlijk, ze hebben hun huizen en tuinen heel goed afgeschermd d.m.v. grote heggen en hekken. Ray vindt dat ze voor ons wel even wat meer zicht hadden mogen laten. Het fietspad is heel rustig qua fietsers, maar des te drukker wat betreft de Lizzie's!! Er zitten er heel veel op het pad op te warmen en op het laatste moment rennen ze, hoofd omhoog en staart in de krul, weg. Dit zorgt ervoor dat Ray haast nog over de kop vliegt, omdat hij plotseling moet remmen voor een Lizzie Taylorless.
Nou is het zo dat Ray op de fiets in Palm Beach vergelijkbaar is met een heel klein kind. Hij is zo ontzettend bezig om alles in zich op te nemen dat hij gewoon helemaal vergeet te fietsen! Dan ineens weet hij weer wat hij aan het doen is en fietst hij weer een stukje verder en dan ziet hij weer zoveel dat die benen ineens weer stilstaan. Heel fijn als je erachter fietst. Ik ga dus al snel voor hem fietsen, want dit een uur lang trek ik niet. Dat heeft wel tot gevolg dat ik regelmatig achterom moet kijken om te zien of hij nog wel volgt........ En dan komt het idee om een stukje te gaan filmen!?! Ik hou mijn hart vast, want als hij nu al vergeet te fietsen, hoe gaat dat dan als hij ook nog gaat filmen?? Het is uiteindelijk meegevallen, hij is maar 1 keer bijna uit de bocht gevlogen en bij de weg aangekomen ging hij rechtuit, want hij kon niet remmen en filmen te gelijk. Ja, ik weet het, ik ben er zelf mee getrouwd!
Zoals hierboven al gezegd, kreeg ik gelijk het kaartje. Ik moet aangeven waar we naartoe moeten. Nou is het idee heel erg leuk, maar als er totaal geen acht op wordt geslagen wat ik dan aangeef, houdt ook dat al snel op. Ik zeg rechts en mijn man gaat rechtdoor. Zijn we bijna bij het eindpunt, de Inlet Pier, waar ik het idee heb om even helemaal door te fietsen naar het eindpunt, slaat mijn man direct af naar Worth Avenue, de kakwinkelstraat. Op de hoek slaan twee Mexicaanse mannen gade wat hier gebeurd en ze moeten er wel heel erg om lachen. Ik geef dus ook aan dat ik Ray al regelmatig bijna kwijt ben geweest. Dus ik ga ook maar Worth Avenue in. Als ik rechtdoor was gegaan, had het ook niet uitgemaakt, want Ray zit echt een beetje in zijn eigen bubbel.
De wereld van de rijke kakkers is toch wel een wereld op zich! Overal waar we tot nu toe geweest zijn, zegt iedereen netjes gedag en ze vragen hoe het gaat. Hier niet. De mensen die dat wel doen, dat zijn voornamelijk de Mexicanen die hier allemaal als tuinman of bouwvakker werken. Ik word hier een beetje kriegel van, want wie denken ze dat ze zijn. We zien trouwens eens te meer dat je nog zoveel geld kan hebben, maar dat dat niet betekent dat je dan ook automatisch smaak hebt!!
Gelukkig heb ik dan mijn poepie die midden in zo'n straat in het algemeen met een kakstem vraagt waar de Burger King is! Lekker ding van me. We vervolgen onze weg langs de Atlantische Oceaan en hier zien we de voorkanten van de huizen. Op het strand wordt nog een kinderfeestje gegeven en het gaat er een beetje zo aan toe als in Real Housewives of weet-ik-veel-wat. Wij vragen ons af of deze verwende kinderen eigenlijk wel gewoon eens naar de Mac of Burger King of Disney gaan?!?
We komen langs het huis van Estee Lauder (het is wel een gok welke van de grote kasten het nou eigenlijk is) en Ray geeft toch wel even aan dat hij blij is met Estee, want hij heeft Pleasures op. Heel Palm Beach heeft dat iig meegekregen. Na ook nog de zuidkant van Palm Beach gepakt te hebben, vinden we het welletjes. We hebben twee-en-een-half uur op de fiets gezeten en we hoeven maar te betalen voor anderhalf. Beter!
's Avonds gaan we eten bij Cracker Barrel. Dat zit hier niet ver vandaan, dus we gaan lopen. We zijn hier het terrein van het hotel nog niet af, of er wordt al getoeterd. Tja, lopen en fietsen, dat kennen de Amerikanen nou niet echt. Ray wil al gelijk oversteken, maar ik met mijn grote mond, geef aan dat dat ook aan het eind van dit stuk Parkway kan, dan zijn we er gelijk. Onderweg wordt ons nog even vertelt dat Jezus Christus voor ons zal zorgen als we toch maar even gaan biechten. Dit wordt ons vertelt ter hoogte van een Adult Entertainment Steakhouse.... Zou hij denken dat????
Helaas, is het niet zo dat we daar kunnen oversteken. We rennen dus over de parkway, schieten door de heg en moeten nog een stuk over het gras. Binnen vraagt Ray of ze bier hebben en onze serveerster, met uitstraling van een deurkruk, krijgt nu een uitstraling van een koelkast. Neeeheeeee, dat serveren ze hier niet, anders zou ze hier ook echt niet werken. Het eten is niet echt wat we gewend zijn, maar ik ben wel heel blij met mijn gekookte worteltjes!!! Mijn Meatloaf is niet echt warm,maar ik durf hem niet terug te sturen met die koelkast, want daar wordt tie toch ook niet warmer op. Maar Ray geeft het wel aan en deze ‘Honey' krijgt dan een heel nieuw, heel warm stuk (ik vraag me wel af wat ze ermee gedaan heeft en of dat wel mag van die meneer daarboven).
We gaan nog even in de winkel kijken en de verkoopster heeft erg veel mensenkennis. Ze moet lachen om Ray en geeft mij een begrijpende blik. Zij snapt wat ik soms met hem te stellen heb. Ze geeft dus ook aan dat hij ‘out of trouble' moet blijven. Het wandelen terug is zo gebeurd, alleen het laatste stukje begint het te regenen, dus zetten we er nog even een vaartje in.

Beeheeheestjes, beeheeheestjes!

Gisteren heeft Ray nog wel wat uren besteedt aan het vinden van een nieuw verblijf. Volgens de oorspronkelijke planning zouden we nu richting de Keys vertrekken. Maar op de Keys is alles òf vol òf té duur. Bieden op priceline had wat voeten in de aarde. Uiteindelijk gaan we voor de rest van de week naar West Palm Beach. De Keys wordt hem dan dus niet, dat is weer voor een volgende vakantie. We hebben nu toch al heel veel gezien en gedaan.
Ray begint zijn ontbijt met pizza, maar op het moment dat hij een beestje door de doos ziet rennen, kiest hij toch maar voor een cracker. Beestjes hebben ze hier genoeg in allerlei soorten en maten: alligators, gieren, adelaars, gekko/ salamanders, kleine zwarte beestjes, kriebelbeestjes. Je kan er een kwartet van maken, zodat mijn eigen Ray Kazan er een goocheltrucje mee kan doen.
We zitten de rest van de week in het Marriot Courtyard en daar is het heel rustig. We hebben gewoon een privézwembad en bubbelbad, want voor de rest zien we nauwelijks gasten lopen. Aangezien we de laatste drie dagen zo'n beetje bij een zwembad hebben gelegen, heeft Ray daar een mooi eigen liedje op gemaakt: Dippin' in the pool. Dit geweldige liedje met veel variatie heeft hetzelfde effect als ‘it's a small world'. We zitten op de begane grond en hebben een terras van waaruit we naar het zwembad kunnen lopen. Daar buiten op het terras lopen continu hagedissen. Ze doen geen vlieg kwaad, ehm, nou ja, dat misschien dan wel, maar als we aankomen rennen ze snel weg. Ik vind ze wel erg leuk, maar Ray moet er helemaal niks van hebben. Dit betekent dus dat hij, als hij buiten komt, maar zoveel mogelijk zingt/ herrie maakt, om ze weg te jagen.Hij geeft ze allemaal namen: Lizzie mcGuire, Lizzie Taylor en hij is nog meer aan het verzinnen. Voor toeschouwers is dit een erg leuk tafereel.
Na het zwemmen gaan we nog even relaxen en daar wordt weer een nieuw werkwoord geboren. Mijn man, de woordenkunstenaar/- goochelaar geeft aan dat hij wil KNUSSELEN. Dit is een samensmelting van kussen en knuffelen. Ik knussel, jij knusselt, wij knusselen. Ik vraag me af hoe lang het duurt voordat dit woord in de Dikke van Dale wordt opgenomen.
Voor het avondeten rijden we naar City Place; een winkelcentrum met IMAXtheater en allerlei eetgelegenheden. Na een wandelrondje gaan we eten bij Carlos & Charlie's. Niet de plaats die ik in eerste instantie uitgekozen zou hebben, want er staan midden in die zaak 6 mexicanen uitgebreid muziek te maken. Niet echt de gelegenheid om rustig te praten. Ze spelen echter niet aan 1 stuk door en hun opzwepende muziek neemt je toch wel mee. En het eten....Mennnnnnnnn, wat is dat lekker.
Na het eten lopen we een rondje voor de spijsvertering, we kijken in nog wat winkels en op de terugweg lopen we langs ‘The Cheesecakefactory'! Daar kan je kiezen uit heeeeel veeel verschillende smaken cheesecake. Zoveel keus, dat trek ik niet, daar heb ik wel twee uur voor nodig. Uiteindelijk ga ik voor de chocolatechipcookiedoughcheesecake (zeg dat maar eens snel!) en Ray neemt een Pecancaramel stuk. Dit smikkelen we in etappes in ons hotel op. Het was best prijzig, maar het was het geld meer dan waard, echt heerlijk.
Op het moment dat we op de parkeerplaats komen, zitten er bij de ingang van het hotel in de boom nog meer beestjes. Twee nieuwsgierige wasbeertjes volgen elke stap die ik neem. Daar komen die grote keutels op de straat dus vandaan.

"Chapanners"

Vandaag op het programma: Kennedy Space Center. Waarschijnlijk echt een mannending, dit wilde ik heel graag zien, Spooky iets minder, maar ging natuurlijk voor haar mannetje graag mee.
We gaan voor de KSC tour, waar je ook een busrondrit langs de lanceerplatformen mee doet. Onderweg zien we nog wat gators in een sloot liggen zonnebaden, gieren die wachten op aangereden prooi en binnen een kleine 20 minuten zijn we op het terrein. Het doet wat Disney-achtig aan, stemmige muziekjes en een mega grote parkeerplaats. Bij de box office blijkt dat de KSC tour is uitverkocht, een pruillip van mij als gevolg!!!
Als eerste ga ik in een heuse lanceringssimulator, Lon blijft achter want is bang voor misselijkheidsverschijnselen. Echt heel gaaf gedaan en ben ook aardig wat opgestoken hoe het alllemaal in zijn werk gaat. Op het park veel fotoos gemaakt van allerhande raketten, shuttles en weet ik al niet meer. Echt gaaf om dit allemaal van dichtbij te zien, zeker die IMAX film over Hubble was echt geweldig.
Na een paar uurtjes te hebben 'gespaced' besluiten we lekker het zonnetje aan het zwembad op te zoeken. Eenmaal buiten het park zien we dat ook hier onze troetel Aziaten echt overal fotoos van maken. Ik maak een wat vreemde opmerking hierover en probeer zo'n 600 miljoen mensen in 1 woord te prakken 'Chapanners' (chinezen en japanners) Lon heb ik uiteindelijk moeten beademen na mijn spraakverwarring!!!!
's Avonds zijn we gaan eten bij een Italiaans restaurant. Leuk opgezet, maar waar zijn die wasco krijtjes voor op tafel? Onze serveerder komt naar ons toe, pakt een krijtje en zet zijn naam op het papieren tafellaken!!! Je snapt dat wij druk aan het kalken zijn geweest. Lon besteld een Pizza, na de vraag of ze een small of largel size wilt, besteld ze op mijn aanraden, met het oog op een mee te nemen doggiebag, een large. Ok, we hadden een extra tafel nodig!!!!

Ik heb teruggereden, Lon was nog aan het bekomen van het avontuur van gisteren.

Spooky Lon

Lon heeft niet zo lekker geslapen, eens te meer blijkt dat gefortuneerde mensen 'varkens' zijn en herrie maken voor 10.
Op naar Old Town Saint Augustine.... De amerkanen zeggen dat dit het oudste stadje is in Amerika en hier de spanjaard Ponce Leon als eerste hier voet aan land heeft gezet. Het stadje is inderdaad uit het jaar nul, en ziet er erg old skool uit. Mooie oude gebouwen en leuke straatjes. We maken wat fotoos, eten bij de plaatselijke fransman een 'Petit dejeneur' waar mijn kaken van het te harde broodje nog pijn van doen en doen wat inkopen. Alleen de mega leuke UGGS waren helaas niet in mijn vrouw haar maat, met een pruil lip als gevolg. Zelf heb ik een paar Hans Kazan trucjes gekocht, dus berg jullie maar voor de komende maanden, de optredens volgen snel!!!!
We rijden langs Daytona en vervolgen onze weg naar Cape Canaveral waar we twee nachten verblijven in het Radisson. Een heerlijk kamer zo aan het zwembad, en daar hebben we ook dankbaar gebruik van gemaakt hebben.
's Avonds gaan we eten bij Slow en Low BBQ and grill. Hier schijnen ze de lekkerste baby back ribs te hebben, nou daar hebben ze niet te veel over gezegd. Lon rijdt terug en merkt bij haar eerste afslag op dat de tegemoetkomende autos wel heel raar op de weg rijden, ojee one way street we zijn aan spookrijden. Na een haarscherpe manoeuvre van mijn eigen Spooky, en luid getoeter van de aanstormende automobilisten komt het allemaal goed. Spooky Lon moest wel even van de schrik bekomen.
Na een ontbijtje te hebben gekocht (crackers en kaas spread) bij de Publix, storten we heerlijk in slaap.

STOM STOM

Vandaag staat Ocala (horsies) en Juniper Creek (natuurlijke bronnen) op het programma. In Ocala gaan we naar een paarden farm, want daar stikt het hier van. Op het internet heb ik een farm gevonden die tours verzorgt. Ff het adres in Tom en karren maar. Het is een behoorlijk stukkie tuffen, maar we zitten als een vorst hebben zat te bekijken onderweg en dan gaat de tijd snel. Zoals al aangegeven in eerdere Blogs, moeten wij erg wennen aan de opbouw van de straten en daar loopt onze TOM nu ook tegen aan. Wat blijkt, er schijnen 2 SE 10th streets te zijn in Ocala, en ik hoef je natuurlijk niet uit te leggen dat STOM STOM ons precies naar de verkeerde heeft gestuurd en de andere met geen mogelijkheid ingebracht wil zien. Na nog wat navraag bij een tank station, krijgen we de aanwijzingen waar wij zeker onze viervoeters kunnen treffen. Het loopt niet zoals het zou moeten horen, en om een heel lang verhaal kort te maken, Lon heeft genoeg paarden gezien, maar dan wel vanuit de auto.
Op naar Juniper. Hier schijnt het heldere grondwater zo uit de grond te spuiten. Daar wil ik natuurlijk het mijne van weten. Het is absoluut een hele mooie route, maar nergens Juniper Springs te bekennen. Voor het eerst vind ik Amerika STOM. Echt overal staan er Billboards met richtingaanwijzingen voor wat weet ik niet allemaal; Vreettenten, citruskramen, hotelketens, sexshops etc etc, maar een natuurwonder ho maar!!!!! Na navraag blijkt het ongeveer een uur terug rijden te zijn, en idd er staat geen bord. Wel heeft deze zwaar rokende mevrouw een alternatief en eigenlijk een veel betere locatie: Ponce Leon State Park. Daar zijn we dan ook zo, ff wat dollars betalen om op het terrein te komen, auto neerzetten en laat de spuitende bronnen maar komen. Helaas, dit park doet aan als een doorsnee zondag Kralingse Bos met gillende zwemmende kinderen en ligweiden vol met vretende Amerikanen. Een beetje teleurgesteld ben ik wel, dan maar een happie eten. Een oude watermolen doet dienst als restaurant. Ok, aan de buitenkant ziet het er een beetje shabby uit, ehmmmm aan de binnenkant niet veel beter en WARMMMM ongelofelijk gewoon. Buiten is het natuurlijk al 3 weken 33+ en daar zijn we wel een beetje aan gewend, maar daarbinnen was het niet uit te houden. Geen airco's alleen wat propellers aan het plafond die wij in de auto voor onze radiator hebben zitten. We twijfelen, krijgen op z'n dwingende amerikaans , meteen een serveerster op ons afgestuurd waar we willen gaan zitten. En toen werd mij alles duidelijk, hier bak je je eigen pan cakes. De tafels vond ik er al wat vreemd uit zien, een soort van zwart ding in het midden, maar na het zien van de propellers aan het plafond stond ik nergens meer van te kijken. Dit zal ook wel een opkooppartijtje zijn geweest en hier neergepleurt. Nee nee, dat zijn bakplaten, een stuk verder waar wij worden neergezet zitten twee schoolgroepen driftig hun eigen pancakes te bakken. Ineens vinden wij het niet zo gek dat het hier temperatuur 'sauna'is. Lon geeft aan echt niet zelf haar pannenkoeken te gaan bakken, 'weet je hoe warm het hier is' prevelt ze nog. Eigenlijk moeten we er erg om lachen, en gaan uiteindelijk toch voor de 'all you can eat and cook'pan cakes. Ze zijn heerlijk, maar zijn niet verder gekomen dan de eerste lading beslag die we hebben gekregen. Onderweg merken we ook dat we ze hebben gegeten, want ze zijn nadrukkelijk aanwezig in ons systeem. Via Priceline heb ik voor een prikkie een resort in Saint Augustine kunnen bemachtigen, een soort van Golf Resort. Voor die 60 dollar komen we echt in een waar paradijs, als je kan golfen uiteraard hahaha. En met die gemiste spuitende bronnen is het uiteindelijk ook goed gekomen, de pannenkoeken hebben hier heel snel mijn systeem verlaten!!

On the move....

Zoals gezegd gaan we vanochtend rustig aan onze spullen inpakken. De komende dagen gaan we van hotel naar hotel, dus het moet allemaal wat strategisch ingepakt worden. Tijdens het inpakken staat de werkster bijna binnen, ik schrik me dood en Ray stuurt haar vriendelijk weg met de mededeling dat we nog anderhalf uur hebben.
We rijden naar het Crown Plaza, waar we onze spullen alvast neerzetten. Jeetje, voor het eerst slapen we in twee aparte Queensize bedden. Ach, dat overleven we ook wel weer.
Dan gaan we naar de Florida Mall, want we moeten nog wat regelen. Ik heb bij Buckle een broek gekocht, waarvan de button in de was heeft losgelaten en Ray heeft bij A&F een shirt gekocht waar een gat in zit. We gaan dus heel doelgericht naar de winkels en dan weer op tijd naar het hotel om ons om te kleden. We gaan nl naar de sportschool! Ik ga om half 5 voor een Zumbales en Ray gaat daarna RPMen. De sportschool is best moeilijk te vinden, het zit namelijk in het ziekenhuis. Dat verwacht je toch niet! De kleedkamers zijn echt megagroot. Ze hebben een megatelevisie met een bank, kluisjes, douches, wasbakken met mondwater, lotion en allerlei luxe dingen. De groepszaal is op de derde verdieping. Dit is even wat anders dan een sportschooltje in Rozenburg!
Je kan alleen niet even rustig water halen en naar de wc, want voor je het weet wordt je man opgevreten door een single opblaasverschijnsel van in de 40. Ray wist niet hoe gauw hij moest zeggen dat hij op zijn vrouw aan het wachten was!
Terwijl Ray zich lekker aan het uitleven is op de fiets, ga ik nog even 25 minuten op de crossramp staan en dan is er weer genoeg actie voor vandaag geweest. Na een douche eten we lekker bij Olive Garden. Deze keten kennen we nog van twee jaar geleden en daar hebben we toen ook heerlijk gegeten.
Onder het eten moeten we heel erg aan Mo en Niels denken, want die zouden hier heel erg blij van worden (heerlijke lasagne, toetje met limoncellomousse!). Tijdens het eten gaat het brandalarm nog af en dan blijkt dat ze daar nog wel een paar oefeningetjes mogen doen. Een aantal klanten komen direct in actie en staan binnen no-time buiten, maar het gros blijft zitten en het personeel doet ook niet echt verschrikt aan.