Epcot

Gisteren was een lange dag, dus nu slapen we een beetje uit en gaan daarna naar Epcot. Dit is een meer futuristisch park wat niet echt logisch in elkaar zit. Dan loop je leuk een kant op en dan blijkt dat je helemaal niet verder kan. Dit park is meer gericht op het leerzame. Van elke attractie kan je wel wat leren. We beginnen bij een boottocht waar we dingen zien over planten kweken e.d. Het wordt wel op een leuke manier gebracht. Hier hebben wij zeker ook nog wat van opgestoken.
Dan is het Nemotijd. Vóór deze attractie staan 3 (nep) meeuwen en 1x raden wat ze roepen!! Binnenin kan je ook praten met Crush de schildpad. Duuuddeeee! Dan denk je in eerste instantie dat je naar een film gaat kijken die al helemaal voor geprogrammeerd is en waar het publiek dan op gaat reageren, maar dat is dus niet zo. Je ziet Crush op het scherm en hij reageert echt op de mensen in het publiek; er is echt sprake van interactie. We vragen ons af hoe ze dat toch voor elkaar krijgen, gisteren in magic kingdom zagen we bij Monsters inc. ook al zoiets.
In het midden van het park ligt een heel groot meer, waar omheen allerlei verschillende gebouwen uit allerlei landen staan. Zo hebben ze een gedeelte van Japan, Duitsland, Engeland, Canada en ga zo maar door. Elk stukje land met zijn eigen winkels, gebouwen en kenmerken.

We hebben nog een fast pass voor Soarin' waar we op moeten wachten. We lopen dus een ‘snelle' ronde rond het meer. De moeheid slaat toch wel weer een beetje toe. In de rij bij Soarin' voel ik me wat minder. Ik stap uit de rij en wacht op een bankje op mijn mannetje. Ondertussen hoor ik van alle mensen die eruit komen dat het heel mooi is. Ray geeft ook aan dat ik echt wat gemist heb, maar ik vind het wel goed zo.
We gaan terug naar ons appartement. Eigenlijk is het de bedoeling dat we morgen naar Animal Kingdom, het vierde Disneypark gaan. Aangezien we morgen ook het appartement uit moeten, besluiten we om dat park over te slaan. Dan kunnen we nu dus lekker chillen en morgenochtend op het gemak onze spullen inpakken.

Magic Kingdom

Het motto van de Disneyparken is: ‘Let the memories begin'. En dit brengen ze allemaal met een zoetsappig, romantisch sausje. Voor het park opengaat, krijgen we een heel klein showtje met als klapstuk de trein die op Main street station aankomt met alle Disneyfiguren erin. The Magic Kingdom is praktisch hetzelfde als Euro Disney. Volgens ons maakt het niet uit hoe oud je bent, in disney voel je je allemaal wel weer kind. Dus lopen we met een grote glimlach op ons gezicht door het park!
Wij gaan gelijk door naar Frontierland. Binnen een uur hebben we al drie attracties gedaan, met dank aan de Fast Pass en de grootte van het park. Daarna door naar Fantasyland. Voor de Peter Pan flight halen we een fast pass. Die pas geeft je een bepaald uur waarin je terug moet komen om een snelle doorgang te krijgen. Alleen komen de meeste mensen natuurlijk aan het begin van dat uur, dus moeten we toch wachten. Om die wachttijd te overbruggen, gaan we naar de overkant, naar......................................'It's a small world'. Echt jeugdsentiment met een deuntje dat voor de rest helemaal niet irritant heel de dag in je hoofd blijft zitten ofzo.

Er is echter wel iets wat tegenzit vandaag en dat is het weer. Zo af en toe komt de regen echt met bakken uit de hemel. De eerste keer dat het los gaat, gaan we een restaurant in voor de lunch. Op het moment dat we klaar zijn, stopt het met regenen, dus dat hebben we alweer goed gedaan.
Door die buien is de parade van drie uur verlaat. Ze geven alleen niet aan hoe lang we erop moeten wachten. Dus hebben we een beetje een dilemma, want onze Fast Passes van de Space mountain gaan nu ook in. Tja, wat is dan wijsheid. We besluiten toch naar de Space mountain te gaan. Daar moeten we nog wel ongeveer een kwartier wachten en als we naar buiten lopen, zien we nog net de twee laatste karren van de parade voorbij komen. Helaas, chocopasta. Vanavond hebben we een nieuwe kans.
Rond een uur of 5 hebben we al veel attracties gedaan, veel voorstellingen en films gezien en veel kilometers gemaakt. Op het Tom Sawyer eiland lopen we een stukje, totdat we een aantal schommelstoelen tegenkomen met fossielen erin. Die fossielen zijn natuurlijk snel weggejaagd, zodat de Jansen-fossielen plaats kunnen nemen. Met een heel mooi uitzicht op een radarboot, the haunted mansion en frontierland bespreken we de volgende stap. We kunnen van het park afgaan om ergens wat te eten en dan zorgen dat we op tijd terug zijn voor de Electrische Parade. Nou hebben we wel enige zelfkennis en we zijn bang dat we na het eten volledig instorten en dan dus helemaal niet meer terug gaan. We besluiten op ons gemak nog wat te gaan eten en een beetje te wandelen.
Rond een uur of 6/7 zitten mensen al helemaal klaar langs de route om het beste zicht op de parade te hebben. Wat mensen er al niet voor over hebben. Ze zitten dus langs de kant te kaarten, eten, slapen en wat dan ook om de tijd te doden.
We zoeken om iets over 8 een mooi plekje op. We zitten precies op een plek waar de wagens de hoek omgaan, dus hebben we mooi zicht. Voor ons zit een jonge moeder met haar kinderen, haar moeder en haar zus. Ze is getrouwd met een arts en heeft in vier jaar tijd vier kinderen uitgepoept. Ze was zelf erg blij dat de laatste bevalling een tweeling betrof. Haar man wil nog twee kinderen, maar dan moet hij toch met goede juwelen komen, wil ze daar over na gaan denken. Ja, je komt nog eens wat te weten als je samen een uur wacht.
Achter ons staat een lieve man, die er al helemaal klaar voor is om alles te filmen. Een medewerkster van het park is bezig om een hele constructie van afplaktape op straat te maken. Maar we komen er maar niet achter wat het nou gaat worden. Die man en ik hebben hele theorieën erover. Als ze klaar is, blijkt het een hink-stap-sprong spelletje te zijn om de kinderen bezig te houden. Nou hadden we veel verzonnen, maar daar waren we echt niet op gekomen!!
De parade is echt geweldig. Daarna blijven we nog wachten op de wishes: op het kasteel van Doornroosje worden allerlei dingen geprojecteerd. Zo hebben ze bv. heel de dag foto's van bezoekers gemaakt en de meeste blije foto's worden getoond met daarbij allemaal kleuren, patronen, muziek en weet ik wat allemaal niet meer. Na de wishes komt het vuurwerk met een hele mooie choreografie. Het vuurwerk loopt heel mooi synchroon met de muziek. Ik zet het nu misschien allemaal een beetje klinisch neer, maar het is ook wel moeilijk om te omschrijven. Wij werden er in ieder geval wel helemaal stil van!!Wat een geweldige afsluiting van een superdag!
Het is alleen een beetje jammer dat we (samen met tig mensen) nog naar de parkeerplaats moeten met de monorail. Eer dat we thuis zijn is het half 12 en storten we gelijk in slaap.

“Run everyone Run”

Travelguide Mike raadt ons aan om vandaag naar Hollywood studio’s te gaan. Ik hoor jullie denken: wie is die Mike en waar komt hij vandaan??!! Travelguide Mike is een site waar je lid van kan worden. Op die site worden heel veel tips gegeven over wat je het beste kan doen en waarom. Voor Walt Disney World staan hele epistels over hoe je je dagen in de parken het beste kan indelen. Wij zijn er nog niet over uit of het handig is om die adviezen te volgen of juist niet. Als heel veel mensen nl. lid zijn van Mike en doen wat hij aangeeft, dan lijkt het ons juist slim om het tegenovergestelde te doen. Wat is dus wijsheid?!?!?

We willen op tijd bij het park zijn, dus de wekker gaat om 7 uur. Ik hou niet van wekkers nie. Na anderhalf uur komen we op het park aan en ben ik al iets meer wakker. We zijn er voordat het park open gaat, maar we mogen al wel op de hoofdstraat, waar de rest afgezet is met touwen. Het is ongelooflijk om te zien hoe m.n. volwassenen zich kunnen gedragen als ze perse als eerste bij een attractie willen zijn. Er wordt toch wel een beetje gedramd, terwijl onze ervaringen met Amerikanen in rijen juist heel goed zijn. En als ze maar een idee hebben dat ze verder kunnen komen, dan gaan ze rennen!!!

Als we verder mogen, onstaan er eigenlijk twee rijen. De 1 gaat richting de star tours en de andere richting Pixar, Toy story midmania. Dit is een vrij nieuwe attractie en die hebben wij zondag niet gedaan, omdat de rij veeeel te lang was. Wij gaan dus ook die kant op. Daar vallen we in de volgende verbazing. Wij hebben de mogelijkheid tot een fast pass. Dit houdt in dat je bij speciale palen een fast passticket kan halen, daar staat een tijd op waarin je terug moet komen. Als je dat doet, heb je maar een wachttijd van tien minuten/ een kwartier.

Aangekomen bij Toy Story zien we een enorm lange rij. Deze rij is echter alleen voor de Fast passes! De rij om daadwerkelijk naar binnen te gaan, duurt maar tien minuten?!?!? Snap ik hier nou iets niet of hoe zit dat?!?! Wij gaan dus voor de directe rij en zijn binnen no time binnen. Het is totaal niet wat we hadden verwacht. Je krijgt een karretje met een computerschietinstrument erop. Je moet een 3d-bril opzetten en dan ga je langs allemaal grote schermen waar je met allerlei dingen gaan schieten op de computerschermen. Op het ene scherm schiet je met taarten, op het andere met ballen enz, enz. Je score wordt bijgehouden en die krijg je aan het eind te zien. Voor een eerste keer hebben we het niet slecht gedaan. Het is een leuke attractie, maar om er nou anderhalf uur voor in de rij te staan…..

Vervolgens gaan we naar Star Tours. Helaas is dat iets waar ik niet tegen kan, dus terwijl ik wacht, kijk ik naar de Yedi-opleiding . De afgelopen dagen heb ik een snelle training van star wars karikaturen en namen gekregen. Ze komen allemaal voorbij, maar ik ben er niet goed in om de namen te onthouden.

De Amerikanen snappen het allemaal wel. Tijdens het wachten houden ze de mensen goed bezig. Ze betrekken het publiek bij bijna alle gelegenheden. Naar Pixar toe werden we via een bepaalde weg geleid en mochten we niet over de trappen, anders zou de massa in 1 keer veel te groot worden. We hebben aardig wat dingen gezien waar de Europeanen nog wat van kunnen leren.

We bezoeken nog wat andere attracties voordat het tijd is voor de shows. Als eerste gaan we naar Indiana Jones. We hadden eigenlijk verwacht dat er een scene uit 1 van de films nagespeeld zou worden, maar het is meer een kijkje achter de schermen. Heel erg leuk om te zien hoe dat gaat.

Dat kijkje achter de schermen krijgen we ook bij de stuntshow: ‘Lights, motor, action’. Dit is een bijzondere show met auto’s, motoren en jetski’s die vooral heel hard gaan en snel accelereren. Wat is dit gaaf. En wat zijn sommige dingen simpel. Er rijdt een auto achteruit over een schans. Vijf minuten later krijgen we te zien dat het interieur van de auto omgedraaid is, dus dat de chauffeur gewoon vooruit rijdt!

Bij het verlaten van de show lopen we voorop. Aangezien we de meute voor zijn, gaan we kijken of het misschien iets scheelt bij de achtbaan van Aerosmith. Helaas duurt het wachten daar een half uur. We vinden het wel genoeg voor vandaag.

Zondag hebben we allemaal mensen met buttons zien lopen met daarop 1st visit, 2nd visit en ga zo maar door. Die krijg je bij de guest services, dus gaan we daar natuurlijk ook voor. Al is het alleen maar voor de heb (ben je nou Nederlander of niet!!!) Ik koop nog een leuke pet in de winkels en dan gaan we terug naar het appartement.

Ray is in een kriebelige, pesterige bui en na een verschrikkelijke Steve Urkel imitatie met boxer tot onder zijn oksels en mijn cap op, die veel te klein afgesteld staat, overweeg ik toch een scheiding!!

Memorial day

Vandaag zijn de Amerikanen vrij i.v.m. Memorial Day, dus Disney is lijkt niet zo'n heel goed idee. Daarom gaan we vandaag lekker shoppen. We hebben al wat adressen opgezocht voor de grote malls met de winkels waar we graag naartoe willen.
Bij de parkeerplaats blijkt al dat er meer op het idee gekomen zijn. Er zijn echt tig parkeerplaatsen en ze zijn allemaal bezet. Er rijden mensen rondjes op jacht naar mensen die hun inkopen al binnen hebben en weg gaan. Dat belooft niet veel goeds. Elk stukje gras naast de parkeerplaatsen dat vrij is en groot genoeg, is ook al bezet. Na een ronde om de hele mall heen, vinden we nog een plekje vlak bij een boom.
Gelukkig is het allemaal groot genoeg om tijdens het winkelen niet echt last te hebben van de menigte. Alle mensen zijn verdeeld over de winkels. Eerst stevenen we op Esprit af en daar sla ik al een flinke slag. Mijn kledingadviseur krijgt een stoel en zit bij de kleedhokjes de shopping guide te lezen. De andere vrouwen in de kleedhokjes zijn ook blij met hem.
Tijdens het verdere winkelen wil Ray toch graag de auto op een normale plaats zetten en gelukkig vinden we die dan ook vlakbij. We zijn nu bij het winkelcentrum aan de International Drive en in de guide zag Ray dat een ander winkelcentrum ook vlakbij de Int. Drive is. Wij gaan dus lopend op zoek naar het tweede centrum, omdat dat daar andere winkels zijn die we interessant vinden. Na een enorme wandeling in 35 graden, waarbij we echt oververhit raken, komen we tot de conclusie dat het toch wel ergens anders moet zijn. Gelukkig zijn we allebei echt helemaal niet eigenwijs, dus info vragen: dat gaat natuurlijk niet gebeuren. Van twee jaar geleden weten we namelijk nog dat de Int Drive echt mega-lang is. Genoeg dus voor vandaag.
Op de terugweg kijken we nog even bij het zwembad en de fitnessruimte dat bij ons appartement hoort. Na de heerlijke maaltijd van normaal aardappeltjes, groente en vlees gaat na een wijntje hier het licht al snel uit...... (ik ben niet zoveel gewend hihi).

“We hebben er de FORCE niet meer voor”

Ik moet en zal vandaag naar Hollywood Studios (HWS) gaan wat het is Star Wars-weekend en tevens is hier ook de gay-week begonnen :-S, dus mijn lol kan niet op. Het feit dat het zondag is, Memorial Weekend en zo'n 35 graden kan mij niet deren. Ik heb een doel en een missie en mijn lieve vrouw begrijpt mij volkomen, snapt alleen helemaal niks van die sci-fi hype. We zijn redelijk op tijd uit de veren en komen rond 9 uur in HWS aan. Ehmmmm, tis best wel druk!!!!! Als eerste lopen we naar de tower of terror en ik kan eigenlijk zo in. Zo doen we nog een paar attracties en komen een aantal Star Wars figuren tegen. Rond 12 uur is het echt niet meer te harden, we zitten rond de 100 fahrenheit, zo'n 36 graden en DRUK, niet te 'filmen'..... We kijken elkaar aan en met het gegeven dat we nog 4 dagen naar alle parken kunnen, besluiten we Joda te laten voor wat het is, zwaaien nog ff naar Darth Vader en zweten het park uit. We hebben er gewoon de Force niet meer voor. We zoeken de koelte op in de Florida Mall en gaan op kledingjacht. Kopen wat leuke dingetjes en gaan huiswaarts om een lekkere gezonde hap te nuttigen.

Debarkation Day en op naar Davenport!

Om half 7 komt de wake-up call. De eerste ochtend dat we die hebben ingeschakeld (voor Cozumel) bleef dat kreng maar gaan. Wij dachten dat we een toets in moesten drukken om het te laten stoppen, terwijl dat juist de snooze functie activeert. Tja, je kan natuurlijk ook luisteren wat die ***** te vertellen heeft (het was een ingesproken bandje, maar iedereen die mij wakker maakt vindt ik in eerste instantie niet altijd even lief!!!).
Maar goed, nu hebben we door hoe het werkt en gaat de telefoon maar 1 keer over. Terwijl we aan ons ontbijt zitten, horen we dat we er al vanaf mogen. Terwijl het een half uur vroeger is dan de tijd die gisteren aangegeven is. Het uitchecken verloopt enorm soepel, b innen 20 minuten staan we buiten met onze bagage. Lekker temperatuurtje. Het is alleen een beetje jammer dat we op de bus naar de auto verhuur moeten wachten. Daar aangekomen bewaak ik de koffers, diegene die iets probeert mee te nemen, krijgt een schoen naar zijn hoofd en legt dan gelijk het loodje ?.
Ray is in onderhandeling met de vrolijke meneer van Alamo die hem van alles probeert aan te smeren. Die meneer raadt ons een upgrade aan, want in de auto die we nu hebben, passen maar twee stuks handbagage. HET IS EEN HYUNDAI SANTA FE!!!!! We kunnen er nog drie koffers in kwijt als we dat willen. We mochten zelf een auto uit een rij kiezen en het is een zwarte geworden. Wat een geweldige wagen is dit! Nu gaan we op weg naar een specifieke walmart, waar een TOMTOM voor ons klaar ligt. Ray heeft die thuis al gekocht. Onderweg naar die walmart blijkt maar weer dat het geen overbodige luxe is. Het kaartje dat we hebben geeft natuurlijk niet alle wegen weer, dus het valt niet mee. We besluiten om maar even ergens de weg te gaan vragen. Vol goede moed stap ik een mannenkapperszaak in. Het is een scene die zo uit een film kan komen. Er wordt een man onder handen genomen met de tondeuse door een oudere man en achter de toonbank staat zo'n zelfde mannetje, maar dan in kleinere versie en ze ratelen wat af in het Spaans. Totdat ik binnen kom, want ik maak schijnbaar wel indruk. Ik begin vrolijk in het Engels en geef in het Spaans nog even aan dat ik geen Spaans spreek (die twee jaar elke maandag zijn ver weggezakt!!). Dat maakt dus geen reet uit, wat ze vuren gelijk alle aanwijzingen IN HET SPAANS op me af. Gelukkig kan de klant het nog een beetje uitleggen in het Engels en wonder boven wonder snap ik het allemaal wel in de mengelmoes Sp-Eng. En we komen dus mooi aan op de plaats van bestemming.
Na nog wat boodschappen en het instellen van de Tommie, gaan we op weg naar ons appartement. Dat is nog een uurtje of 3 rijden. Waar we vanochtend nog enthousiast het idee hadden om vandaag nog wat te gaan shoppen, zijn we heel erg blij dat we nu rond een uur of 4 aankomen (onderweg nog even Disney tickets gekocht).
Het is een groot complex en we hebben hier in het appartement zelf alle ruimte. Twee slaapkamers en twee badkamers. Een wasmachine (jeeeeeeeeeeeeeeeeeeee), droger en vaatwasser. Kortom van alle gemakken voorzien.
Zo heb je dan ineens in Florida (gemiddelde temperatuur rond de 34 graden 's middags) een appartement en een auto onder je kont. Helemaal niet vervelend!!!

Relax

Onze laatste ‘fun day at sea'! Er wordt van alles gedaan om ons bezig te houden. Er wordt bingo met een grote geldprijs gespeeld en er zijn loterijen.
Uiteraard zijn ze al bezig met morgen: debarkation day. Er wordt 24 per dag op tv uitgelegd en via de speakers omgeroepen wat je moet doen morgen. We moeten zorgen dat onze koffers voor 11 uur 's avonds op de gang staan met het juiste label eraan. Dan mogen we morgen als eerste groep van de boot af en staat onze bagage bij de uitgang op de lopende band. Maar goed, dat is morgen, nu nog genieten van onze rustige dag.
Na een ontbijtje gaan we lekker sporten en daarna lopen we nog wat over het schip. Na de douche en wat keutelen is het al weer tijd voor de lunch. Als toetje hebben ze vandaag chocolade extravaganza!! Ik vraag met erg af wat dat inhoudt, maar daar kom ik snel achter als ik langs de enorme rij loop. Het is een ENORM buffet van allerlei dingen die met chocola te maken hebben: taart, fondue, brownies: noem het maar op. Het voordeel hiervan, is dat het bij de andere buffetten best wel stil is. Na de lunch willen we gaan midgetgolfen op het achterdek, maar dat idee is niet orgineel: het is te druk en daarnaast ook wel erg warm!
Dus doen we een rondje dek en kan Ray nog even kijken naar de MAERSK boot die ons al vanaf vanochtend volgt. Die gaat ongetwijfeld mee naar Miami om daar in de haven gelost/ geladen te worden. Vanochtend was dat schip nog ver weg, maar nu is hij onze kant op gekomen, omdat wij de diepe koers varen (op de televisie in de kamer kunnen we precies volgen waar we varen en daar zijn ook de diepe/ ondiepe stukken weergegeven, leuk om bij te houden).
's Avonds kijken we naar de nieuwe comedians die in Jamaica bij ons aan boord zijn gekomen. Er zit een buikspreker bij. Het is geen Jeffafaaaaaaa (peanut) Dunham, maar het is wel heel erg knap wat hij doet. Voor het naar bed gaan genieten we nog even van ons balkonnetje en van de bijzondere week. Tijd voor een nieuwe week met nieuwe ervaringen!

“feelin Irie”

Er zijn een aantal hoogtepunten waar ik tijdens deze reis heel erg naar uit kijk, en Jamaica is er 1 van. Als aapie van ongeveer 12 jaar was ik al helemaal weg van reggae muziek, Bob Marley (BM) in het bijzonder. Vandaag gaan we samen met de Zion Bus naar zijn geboorteplaats Nine Mile. Dit is tevens ook zijn laatste rustplaats. De bus die ons daar gaat brengen is helemaal handgeschilderd in de bekende kleuren en uitgerust met een heuse sound system. De weg naar Nine Mile is bumpy en de wegen zijn vooroorlogs. Halverwege zet onze tour guide een film over het leven van BM op, zodat we maar niet naar buiten kijken, want daar werd je echt niet vrolijk van. Enorme afgronden en te smalle wegen waar we nog tegenliggers tegen komen ook. De natuur is echt geweldig, heel veel groen en uitzichten over mooie dalen. Langs de weg komen we regelmatig wandelende rasta's tegen, die uitgebreid gaan staan te zwaaien. Ja duh, alles voor de Yankee Dollar!! Na een tussenstop en het eten van een snack komen we na ongeveer 2 uur rijden in het berg dorp Nine Mile aan. Een afgesloten vesting van roodbruin stucwerk en een grote poort. Zodra de bus binnen is gaat achter ons alles meteen weer op slot en met een reden. Het roken van weedie weedie is ook hier niet legaal, alleen op deze plek wordt het gedoogd. Tevens houden ze ook op deze manier de plaatselijke bevolking buiten, want die vertonen toch wel een lichte vorm van dreigend bedelen. Op de parkeerplaats worden we meteen al geconfronteerd met het dealen van voorgedraaide joints, een gat in de muur doet dienst als deal-loket. Uiteraard zijn er een aantal Amerikanen van onze groep hier speciaal voor gekomen en de joints vinden gretig aftrek, en dit alles voor $ 15,00 PER STUK!!!! 1 Amerikaan die we al regelmatig op de boot zijn tegengekomen (een mega druk ventje, heel erg aanwezig waar ik vergeleken een doofstomme bij bent) slaat meteen een voorraadje in en vuurt meteen zijn eerste af. We hopen allemaal dat ie nu wat rustiger wordt. Natuurlijk worden we eerst door een winkel gedirigeerd, krijgen de mogelijkheid om een true Jamaican shot te bestellen en worden voorgesteld aan onze tour guide Captain Crazy (het is de moeite om deze man ff op te zoeken op Youtube, tik de woorden Captain Crazy, Zion Bus tour, Jamaica en nine mile). Na een optreden van hem en drie doorgerookte trommellisten, bezichtigen wij de tomb van BM en zijn moeder. De yanken die een spliff hadden gekocht lopen ondertussen als zombies over het terrein en krijgen een vreetkick... de ADHD-yank wordt er alleen maar drukker van. Het verblijf in Nine mile doet mij wel wat en voel me 'Irie', het zien van jammende en dansende jamaicanen, de warmte, de omgeving en de lucht van wierook en joints helpen daar wel bij. De weg terug is met keiharde 'dance hall' muziek en stortbuien net zo gaaf als de heenreis. Lon was heel slim om een regenponcho mee te nemen wat het goot verschrikkelijk hard. Bij de tassen en - paspoortcontrole wordt ADHD uit de rij gepikt door een medewerker van de border patrol, of ze het ruiken heh!! Tot nu toe hebben wij hem nog niet gezien, misschien zit hij, omdat ie wat mee wilde smokkelen, nu weg te rotten in een Ja Man-gevangenis.....