Ray wordt geconfronteerd met zichzelf!! (verstopte oren)

Vandaag Grand Cayman met op het programma 'Snuba diving'. Snuba Diving is een combo van scuba (met fles) en snorkelen. Aan het wateroppervlak drijft een soort opblaasbootje met daarop een fles perslucht. Aan deze fles zitten twee slangen die naar je mondstuk gaan om te ademen, simpel! Maar toch wel even wennen. Ray heeft wel eens gedoken, maar ik heb vorig jaar pas voor de eerste keer gesnorkeld. In ons groepje zit Chad: een jongen die met de ATV-tours er ook al bij was. Dit keer heeft hij zijn zus en moeder bij zich. Nou vind ik het allemaal best wel spannend, maar die moeder is toch wel heel erg nerveus! Na het invullen van de nodige (dramatische) papieren en na de uitleg, krijgen we onze uitrusting waarmee we het water in mogen. Daar krijgen we al een voorproefje van de grote vissen die er rond zwemmen. We zitten vlak bij een plek waar ze vis verkopen en het afval wordt daar in het water gegooid. Er zwemmen in het begin al genoeg gevaartes rond!
In het water worden we aan de slangen van de boot gekoppeld en mogen we gaan. Het is wel erg wennen dat je nu ineens door je mond moet ademen. De moeder van Chad probeert het even, maar raakt totaal in paniek. Roepend komt ze boven en ze geeft aan dat ze niet verder wil, dus wordt ze los gekoppeld. Wij gaan verder met onze poging. Nou ja, ik dan vooral, want Ray gaat al alle kanten op. Op een bepaalde diepte lukt het mij niet zo goed om mijn oren open te krijgen, dus durf ik niet dieper. Ray kan zijn oren wel open krijgen, maar hij heeft niet genoeg gewicht. De oplossing is dus dat hij wat gewicht van mij neemt. Dat gaat bij hem beter en heeft voor mij tot gevolg dat ik elke keer half aan de oppervlakte blijf hangen waardoor er wel weer een bootje met perslucht boven op me drijft. 's Avonds zal blijken dat voornamelijk mijn billen aan de oppervlakte hebben gezeten, want die waren toch best wel verkleurd!
De tocht onder water duurt ongeveer een uur. We zien een stuk van een scheepswrak en Ray kan er zelfs op staan, we zien allerlei vissen, onze begeleider haalt grappige trucjes uit en hij speelt met een vis. Ik moet toch regelmatig aan ons bootje gaan hangen (en vooral niet vergeten om mee te gaan in de richting van Ray, want ander s kan hij niet verder), omdat ik het wel vermoeiend vindt en omdat ik mijn nek toch wel erg voel.
Eenmaal uit het water blijkt dat ik mijn nek toch teveel heb belast, dus ik moet op de boot echt wel even gaan liggen. Op de terugweg naar de boot is Ray toch ook wel erg stil. Op de tenderboot naar het cruiseschip geeft hij aan dat dit komt doordat hij wel wat last heeft van zijn oren. Hij hoort zichzelf dus wel heel erg. Wel opvallend dat hij dan ineens een stuk rustiger is!!
Na wat rust in onze boot gaan we lekker eten in de ‘Golden Olympia Dining room'. Daarna is er in ‘The Venetian palace' ( een mooie theaterzaal op een achterdek) een show van een komische jongleur. Na deze leuke show, lopen we nog even een rondje over de boot en stuiten we op de FUN deck party. We vonden het ook al zo stil op deck 5, normaal gesproken het deck waar alles 's avonds gebeurd! Die party houdt in dat je iedereen kan zien op het grote scherm en dat je met zijn allen een dansje leert. Het is toch wel heel mooi om vooral de donkere mensen heel relaxed te zien bewegen bij zoiets. We vervolgen onze ronde door de eetzaal om naar de trap te komen en daar zitten mensen ongeduldig te wachten.... Maar waarop??? Dat wordt ons al snel duidelijk: om 23:30 wordt er een Mexicaans buffet geopend onder het mom van ‘late night snack'! Dat is dus geen snack, maar dat zijn complete maaltijden met alles erop en eraan! En daar zitten de mensen dus een kwartier van tevoren al helemaal klaar voor! Unbelievable ! Wij laten het voor wat het is en duiken lekker ons mandje in!

“walk the tred mill”

Heerlijk, het slapen bevalt mij prima, na het nachtelijke fiasco in Vegas. Het deinen van de boot, het geweldige bed en mijn snorrende vrouw naast me zorgen voor heel wat rust.
Vandaag staat in het teken van relaxen, eten, relaxen,eten relaxen (in bad gaan met schuim tot aan het plafond) en vooral ook eten. De buffetten zijn ook niet van de lucht, wat je je maar kan bedenken flikkeren ze hier voor je neus en dat ook veel, heel veel.
Jullie snappen dan ook wel dat ik met mijn lichte aanleg tot corpulentie er wel een tegenprestatie geleverd moet worden: Sporten!!!! Gelukkig beschikken wij over een redelijk goed uitgeruste gym. Er staan fietsen, step machines, cross trainers ,roeimachines en ook loopbanden. En aan die zgn. tred mills heb ik mijn hart verpand. In Vegas hebben wij allebei een stel nieuwe sportstappers gekocht en die doen nu prima dienst om kilometers af te leggen uitkijkend over zee. Het is een soort van lopen over water, Jezus is er niks bij!!! Ik ben alleen bang dat het sporten moet worden uitgebreid tot zo'n 6 keer per dag om het lichaam enigszins in balans te houden.
'S middags is Lon voor een tweede keer gaan sporten om dat ze in de ochtenduren niet alle apparaten kon doen. Ik besloot om een saunaatje te pakken. Helaas zijn de sauna's hier gescheiden, zodat wij voor een uurtje het zonder elkaar moesten doen. Ik moet zeggen dat een saunaatje pakken op een cruise schip een hele aparte ervaring is. Bij 90 graden Celsius zwetend uitkijken de Caribische zee is niet een alledaagse gebeurtenis. Het gros van de saunabezoekers zijn newbees, en hebben zo'n hok waarschijnlijk nog nooit van binnen gezien. Ik heb binnen 10 seconden vandaag een sauna leeg gekregen, nee ik heb niet zitten ruften, ik gooide alleen wat water op de kachel ?
De show die we 's avonds te zien kregen was mooi opgezet. De leuke choreootjes van de dansers, de spuitende vuurwerkfonteinen en de middelmatige zang voerde ons naar het einde van een leuk stukje vermaak, maar de Frank Sinatra/ Sammy Davis steekt er toch met kop en schouders boven uit.

"Eat my Dust"

Jiehawww, we liggen voor de kant met Cozumel aan onze voeten. Lekker tempie overigens, ik heb meteen weer een deja vu, dit voelt als de druiven en - groentekas bij mijn schoonpa. We mogen na 1 dag varen van boord en ons klaar maken voor onze eerste excursie; ATV ( all terrain vehicle) in the jungle. Van boord gaan lijkt in eerste instantie een eitje, ff de lift naar dek 0, en met de gang way aan land. Het is toch nog wel een toestandje, allerlei security gebeurtenissen voordat we de pier op mogen. Na een kleine 5 minuten lopen over de pier (de fatties doen het met een fietstransportje a 3 dollar) en slim door een tax free shop heen geleid te worden.
Weer ff of topic: ik heb net mijn vrouw gefilmd in bad, ze ligt te bubbelen en het schuim staat tot aan het plafond...
Wat we na het eerste 5 minuten propper- avontuur in de tax free shop zien, is een compleet voor de toeristen ingericht winkeldorp, waar hoofdzakelijk diamanten kunnen worden gekocht. Aan het einde van de pier staat Irvin, onze tour guide voor vandaag, te wachten. We krijgen een sticker opgeplakt (jeeeeej toeristenwalhala) en moeten een formulier invullen en ondertekenen, zodat wij de organisatie niet kunnen aanklagen na een crash met de ATV.
Na een ritje van een half uur in een busje met 5 andere lotgenoten, komen we aan in de jungle. Irvin verteld ons dat de bomen hier van de verschillende orkanen niet de kans krijgen om te groeien, vandaar het meer lijkt op een net aangeplant bosje. Na de instructie video en het verstrekken van helm, bandana en bril (mennnn dat ziet er uit, fotoos volgen nog)gaan we op pad. Hobbelige wegen, stof en rotsen komen wij onderweg tegen. Halverwege besluit ik om mijn voorganger te filmen, Lon zit zo lekker met haar kont naar achteren, dit moet vereeuwigd worden met bewegend materiaal. Na een minuut filmen kreeg ze door wat ik aan het doen was en dat zette haar aan voor wat show time. De wheelies en back spins waren niet van de lucht ?..... Op een gegeven moment stopte ze en gilde 'eat my dust'. Ze gaf een berg gas, maar had niet door dat ze in de 5e versnelling stond en de motor bijna afsloeg wahahahah. Het was een leuke tour, maar ik heb het meest genoten van mijn eigen crosservrouw....
We zagen er niet uit en stapte als twee mijnwerkers in de bus. Ik weet zeker dat de chauffeur een dik uur is bezig geweest om zijn Mexicaanse chevrolet uit te baggeren.
Na een heerlijke douche en lunch op de boot, zijn we terug aan wal gegaan om wat inkopen te doen. We werden na 10 minuten helemaal gek van alle uitbaters die je bijna letterlijk hun winkel introkken. Dit hadden we snel gezien, en na wat inkopen in de plaatselijke mexicaanse walmart zijn we weer terug richting het schip gegaan. Ik moest natuurlijk ff een tequila en corona scoren, je bent per slot van rekening niet voor niets in Mexico. 's Avonds zijn wij nog naar een stand up comedian Mark Simmons gaan kijken. Hij was erg lachen!!!
Beste lieve lezers, het zal wel weer tot zaterdag duren eer jullie weer wat blogjes kunnen lezen. Wij zullen zodra wij weer terug in Florida zijn ons blog updaten. Xx van ons

“keejp pusjn guaais(keep pushing guys)”

Internet is op dit schip net zo duur als een verbinding uit het 33k6 tijdperk, toen je moest inbellen met je ratelmodem en voordat je überhaupt iets van een pagina had gezien je al 2 gulden kwijt was. Vandaar dat wij een aantal Blogs tegelijk uploaden.
Vandaag hebben wij een 'fun day at sea'. Dit betekent dat we een hele dag op zee zijn om Cozumel in Mexico te bereiken. Deze dagen worden volgepropt met allerlei activiteiten, denk aan optredens van komieken, grote shows etc etc. Dit alles wordt vermeld in een het dagkrantje van het schip, 'the Fun Times'. Alleen het vinden van deze zalen is en blijft lastig. Dit schip is zo enorm groot dat je eigenlijk zonder plattegrond niet uit de voeten kan. Ik heb dan ook namelijk voorgesteld een soort van Carnival GPS-systeem uit te vinden, zodat je zonder problemen het scheithuis kan vinden.
Het ontbijt is wederom bizar, wij snappen daarom ook dat amerikanen zelf ook op een slagschip gaan lijken. Wij houden het binnen de perken, 3 boterhammetjes en wat fruit en laten de hamburgers, gebakken bacon, roerei, worsten en gebakken aardappels achterwege. Lon heeft vandaag een ' fun day at bed' en is lekker bezig om wat slaap in te halen en haar nekkie te ontlasten.
Ik ga vandaag naar de eerste heuse spinning class at sea, het zal mij benieuwen. De klas is helemaal afgeladen en verbazingwekkend alleen maar met afro americans. Kijk die doen nog wat aan de lijn!!!! De instructeur, waar ik na twee seconde al behoorlijk mijn vraagtekens bij zet, komt uit Nieuw Zeeland, en als Les Mills-fanaat hoop ik op een super class doorspekt met RPM toestanden. Helaas, na een onverstaanbare uitleg door zijn zeer platte kiwi-accent, springt ie op zijn fiets zonder deze in te stellen. Met zijn knieen bij zijn oren fietsend, weerstand niet opdraaiend en zijn riempjes van zijn pedalen niet vast te hebben gemaakt, kraamt hij in de eerste 5 minuten ongeveer 40 keer 'keejp pusjn guaais'uit pfffff. Ik ga jullie echt niet vermoeien met de rest, deze alinea geeft een compleet beeld: HET WAS EEN RUK LES'
'S avonds zijn wij gaan eten in het Golden Olympian, dit is het restaurant waar wij zijn ingedeeld. Op de gang wordt het duidelijk dat de dress code wel erg formeel is vandaag. Iedereen in pak en galajurk, ik denk dat ik ff me om ga kleden. Na het eten hebben wij nog een show gezien ´tribute to Sammy Davis and Sinatra. En dat klonk errug lekker. Vroeg naar bed want morgen gaan we onze eerste excursie in Cozumel doen.... Truste!

1 week getrouwd en Embarkation Day!

We hebben om half tien de wekker gezet, maar dat was natuurlijk helemaal niet nodig. Lang voor de wekker zijn we al wakker en ruim op tijd staan we klaar voor vertrek. Beneden in het hotel hebben we een complimentary bakkie genomen en om 11 uur worden we opgehaald met de shuttlebus. Mijn man had in Amerika geboren moeten worden: Amerikanen maken altijd een praatje en Ray gaat daar heel vrolijk in mee.
Omdat Ray bij het reserveren heeft aangegeven dat we een kingsizebed wilden,i.v.m. onze honeymoon , hebben we een upgrade naar VIP gekregen. En dat scheelt me een berg tijd!!!! We mogen gelijk doorlopen naar de VIP-lounge, waar we worden geroepen voor check in. Daarna mogen we gelijk door op het schip (terwijl we enorme rijen voorbij lopen). Eenmaal op het schip duurt het nog anderhalf uur voordat we de kamer in mogen, dus gaan we eerst maar lunchen. En jawel, ook hier draait het om eten! Veel eten met keuze uit van alles en nog wat.
Na de lunch lopen we wat rond om het schip te verkennen. Op dek 11 krijgen we een kleine rondleiding door de spa&gym. Er is van alles mogelijk van algenpakkingen tot accupunctuur tot een flatter belly program (Daar geloof ik niet zo in, want waarom zijn er dan zoveel overweight Amerikanen??!). Na de rondleiding kunnen we in onze kamer, en wat een kamer!!!! Hij is van alle luxe voorzien: een mooie badkamer met twee wasbakken en een bubbelbad, daarvoor een ruimte om ‘toilet te maken'. Dan een deur om af te sluiten, een barretje, veel kastruimte, een bank met tafeltje om te zitten een mooi, goed liggend bed en een ruim balkon waar je heel relaxed over het water uit kijkt. Echt een superkamer!
Onze koffers zijn er nog niet. Alle koffers worden tot op het laatste moment ingeladen en onder in het ruim uitgezocht om ze naar de juiste kamer te brengen. Om half vier moeten we op het ‘Muster Station' (Zoals Ray zegt: mosterd station) zijn, voor een safety instruction. Stel je voor: 3450 man verdeeld over bak- en stuurboord om instructies te krijgen!!! Wat een mensen massa! En uiteraard duurt het wel even voor iedereen de juiste plek heeft gevonden (vooral ook omdat ze al ietwat zwabberend met een cocktail aan het zoeken zijn). Na de instructie is het tijd om te vertrekken. Eerst zien we het vertrek van de Carnaval Destiny en daarna zijn wij aan de beurt. Ray is verbaasd, omdat het schip op eigen kracht kan draaien. Daarnaast liggen de schepen aangemeerd vlakbij de container haven van Miami. Er ligt een Maersk boot en we zien containers van CMA-CMG en APM. Met begeleiding van de U.S. coast guard varen we uit. Daarna gaan we terug naar de kamer om te kijken of de koffers er zijn.... En jawel, er kan uitgepakt worden.
Na een heerlijke douche zijn we klaar voor een diner bij ‘Harry's Steakhouse'. Dit hebben we thuis al gereserveerd. Wat een luxe! We worden enorm in de watten gelegd! We krijgen een 5-gangen diner met een complimentary fles wijn van de hostess, sommelier en twee serveersters! En het eten is echt heeerlijk. Kortom alles is perfect, er hangt een rustige, romantische sfeer......................., totdat er ineens een gordijn opgaat op verzoek van twee dames. Ineens zit ik tegen een glijbaan aan te kijken en in het water springende kids. Dat vind ik de sfeer een beetje teniet doen, maar gelukkig heeft Ray daar geen last van. We wisselen dus van stoel, tot verwarring van de serveersters!
Met een volle buik en een apart gevoel (het is wel apart om zo in de watten gelegd te worden) kijken we in de Venetian Palace nog naar een show, waarin alvast een voorproefje wordt gegeven voor de rest van de week. Terug op de kamer zijn de schoonmakers al geweest (!?, die komen dus schijnbaar twee keer per dag!!!????!!) en staat er een-van-handdoeken-gevouwen-konijn op het bed. Daar hou ik nou van (Diana hihi)!
Tot zover dag 1 op de Carnaval Liberty! Wat een dag en wat een indrukken! Het personeel is heel erg vriendelijk en behulpzaam. Het woord voor deze vakantie hebben we nu al gevonden: Overwhelming!

Bienvenido a Miami!

2:30 a.m.....tring, tring..... Ik neem de telefoon op. Een stem die lijkt te behoren bij een grote, donkere man roept: 'Good morning, get out of bed. It's a beautiful day. Sleeping is overrated anyway!!' Pffffff, dat kan hij wel zo leuk brengen, maar het is toch wel heel erg vroeg. Geen tijd voor ontbijt, dat komt op het vliegveld wel.

De laatste spullen in de koffer stoppen en dan kijken of hij nog dicht kan....... Die van mij zit toch best wel vol. Hij gaat wel dicht, maar ik heb visioenen van een openspringende koffer op een lopende band

. Daar ben ik pas gerust op als ik hem op de plaats van bestemming dicht van de band af haal, maar goed, we shall see. Buiteneen cab zoeken die ons naar McCarran airport brengt. De vriendelijke chauffeur is zo gezellig aan het kletsen dat hij ons uitstappunt voorbij rijdt, dus even een stukje terug lopen. Inchecken gaat snel, ik verbaas me erover dat er zo weinig controle is op het aantal stuks handbagage. Wat de meeste mensen allemaal bij zich hebben!!! Dan zijn wij weer enorme brave Nederlanders die zich aan de regels houden!!!!

De vlucht verloopt goed. Voor mij is hij zo voorbij, aangezien ik drie van de vier uur heb geslapen.

Wel weer even de tijd aanpassen, want we zijn weer drie zones verder, dus het is nu drie uur later dan in Vegas. Eerst maar eens op zoek naar een 'proper' lunch en gelukkig zit er een subway in de buurt van de Marriott. Na de lunch duiken we even het zwembad in en daarna gaan we actief doen in the gym.

Verder heerlijk relaxen (en zappen tussen de tig zenders hier) en ons verheugen op morgen. Vanuit ons raam hebben we zicht op de 'staart' van 1 van de cruiseschepen!!!!!

Laatste dag in 'The City That Never Sleeps!'

Donderdag 19 mei, de laatste dag dat we in Vegas zijn en we willen nog zo veel. Plannen genoeg, maar helaas niet allemaal uitvoerbaar. We hebben in de afgelopen drie dagen in ieder geval de sfeer geproefd van de stad: groots, bizar, big/ bigger/ biggest, niets is te gek, alles gericht op gokken en eten (heul veul eten) en er is een enorme varieteit aan mensen. Het voordeel van een 24 uurs economie is dat je gewoon door het hotel kan gaan banjeren als je niet kan slapen, dus liep Ray rond 3 uur 's nachts tussen de verwilderde, dronken gokkers (die er overigens overdag ook zo bij lopen..van jonge gasten tot huisvrouwtjes op leeftijd...).

Ik was om 6 uur wakker en zo heb je wederom meer aan je dag (dank je wel pa, voor deze wijsheid

). Na een lekker ontbijt bij café America in het hotel (Mennnnnnn, wat zijn die pannenkoeken hier toch gruwelijk lekker) gaan wij wel 'even' naar het Imperial Hotel om de tickets voor Human Nature voor vanavond te verzilveren. Maar eerst nog even mijn jurk naar de kamer brengen, want hij is eindelijk terug van de dry cleaners JEEEEEEEE. Onderweg naar het Imperial valt overal zoveel te zien, dat we pas drie-en-een-half uur later redelijk versleten weer bij het hotel zijn. Elk hotel heeft zijn eigen bezienswaardigheid; waar de 1 een enorme tank met haaien en andere watergevaartes heeft, waar je met de glijbaan doorheen gaat (The Golden Nugget), heeft de ander een autoshow met oldtimers op de bovenverdieping (Imperial) en weer een ander heeft leeuwen in the building (MGM) en ga zo maar door......

Zo'n lange wandeling op je flipflops, slipflops, slipslips of hoe mijn man ze dan ook noemt, hakt er wel in en aangezien we morgenochtend rond half 3 op moeten, gaan we maar even lekker relaxen in de kamer en gelijk de koffers even inpakken.

Rond een uur of vier gaan we weer naar buiten om bij Diablo's een lekker hapje te eten en daarna pakken we 'The Deuce' (bus) naar het Imperial. Het optreden van Human Nature was helemaal super. Motown is echt our kind of thing....... Ik blijf erbij: qua muziek ben ik te laat geboren. Wat een show zetten die mannen neer! Mooie a-capella stukken en vlotte oldies met gelikte pasjes à la The Temptations. Echt super!

Rond half tien zijn we weer terug en gaan we maar snel proberen te slapen.... Morgen on our way to MIAMI!!!!!

LAS dag 3 "going downtown"

Het is en blijft behelpen, en nu heb ik het wederom over het slapen. Vannacht meerdere malen de hulp ingeroepen van de US-versie van Klaas Vaak 'Claus Often'. Je zou toch denken dat deze corpulente slaaptoverfee hier in deze woestijn genoeg zand heeft om mij in een coma te gooien, maar niets van dit alles was waar. Ik ga jullie niet meer vermoeien met mijn nachtperikelen, want morgen (hahahah hoe weet ik dat heh) was het wederom raak. Gek genoeg ben ik redelijk fris overdag, dus ik laat het zo maar ff.Mijn kersverse 'doornroosje'-bruid heeft er geen last van, en aangezien er hier weinig bomen zijn tespotten, is ze behoorlijk aan het kappen geweest....

Ik ben dus redelijk vroeg gaan sporten in de plaatselijk NY NY-gym. Ff op de cross trainer en ff op de zitfiets, heerlijk. Mijn poepie wakker gemaakt voor de tocht van vandaag 'downtown Las Vegas' Even off topic, het is wel apart dat ik tijdens het schrijven van dit Blogje de roller coaster constant met gillende girlies voorbij hoor komen. Wij hebben de Deuce express genomen naar de Freemont Experience. Een soort overdekte Lijnbaan met ipv van winkels casino's. Ook hier weer: groter is mooier. We hadden na het ham kaas croissantje van vanmorgen al aardig wat trek gekregen en zijn beland in een restaurant van een casino waar een heerlijk geurtje hing van gokkende mensen die ipv deo te hebben gekocht het geld aan gokkende zaken te hebben besteed. Lon ging voor de pan cakes, deze door de Esquire als beste geteste (welk jaar was onduidelijk) en ik voor een toestandje met een verse burger. Sowwww, dat was lekker, alleen eten met een knijper op je neus vinden ze hier toch wel een beetje vreemd.

Verder op de foto in The golden Nugget met de grootste goudklomp ooit gevonden. Dat ding zat achter glas, het zou net zo goed een stuk purschuim zijn geweest met een laagje gouden spray paint. Maar leuk foto momentje. De jongen die van ons een foto heeft gemaakt, kon mij wel vertellen dat dit klompje gevonden is in trailer op zo'n trailer trash park.

En toen hebben we heel stoer gedaan (fotoos volgen nog) we zijn met een zip-line de Freemont Experience afgeroetsjt. Lon vond het in het begin spannend, maar haar blik, eenmaal afdalend met zon 35 mijl per uur, sprak boekdelen.

En toen, ja hoor, het was zover, eindelijk na al dat lange wachten................ ABERCROMBIE AND FITCH, shoppen dus. Aardig wat ingeslagen en Lon heeft heel veel moeite moeten doen om me daar weg te krijgen. de PD van Clark County heeft haar uiteindelijk geholpen om me uit de zaak te gooien.

Onderweg naar onze kamer hebben we nog ff een buffetje bij Planet Hollywood gescoord. Ehmmm zeg maar BUFFET, het kan hier ook maar op 1 manier heh en dat is 'groot'!!!

Nu wilde we echt naar huis, want onze kaarsjes gingen langzamerhand behoorlijk uit. Nog even staan kijken bij een Houdini zaak in ons hotel en mijn bek viel open. je kon daar een setje kopen genaamd 'the ufo'. Hiermee kon je credit cards en/of gewone kaarten rond je heen, over je heen en noem maar op laten vliegen. De man (waarschijnlijk een verre oom van Hans Kazan) demonstreerde dit grappie, waarna je het kon kopen. Ik kon niet achterhalen hoe die piemel dat voor elkaar kreeg. Zeker nadat hij een room key van iemand uit het publiek vroeg en hetzelfde stuntje nog een keer liet zien. We hebben ff gewacht tot de volgende demo, zodat ik dit eens nauwgezet kon gaan volgen. Als een havik naar zijn handen kijkend, kon ik toch niet achterhalen hoe die dit flikte. Lon vroeg of ik niet gewoon zo'n setje wilde kopen voor $ 21,00, maar ik had het idee dat ik dan zwaar opgelicht zou worden. De man zelf werd volgens mij wel een beetje bang van mij, ik zat bijna op zn schoot!!

Eenmaal op de kamer was de trouwjurk nog niet terug gebracht na een stoom en pers sessie bij de stomerij. Morgen maar ff de Bell Lady aan haar haren trekken.