Gisteren heeft Ray nog wel wat uren besteedt aan het vinden van een nieuw verblijf. Volgens de oorspronkelijke planning zouden we nu richting de Keys vertrekken. Maar op de Keys is alles òf vol òf té duur. Bieden op priceline had wat voeten in de aarde. Uiteindelijk gaan we voor de rest van de week naar West Palm Beach. De Keys wordt hem dan dus niet, dat is weer voor een volgende vakantie. We hebben nu toch al heel veel gezien en gedaan.
Ray begint zijn ontbijt met pizza, maar op het moment dat hij een beestje door de doos ziet rennen, kiest hij toch maar voor een cracker. Beestjes hebben ze hier genoeg in allerlei soorten en maten: alligators, gieren, adelaars, gekko/ salamanders, kleine zwarte beestjes, kriebelbeestjes. Je kan er een kwartet van maken, zodat mijn eigen Ray Kazan er een goocheltrucje mee kan doen.
We zitten de rest van de week in het Marriot Courtyard en daar is het heel rustig. We hebben gewoon een privézwembad en bubbelbad, want voor de rest zien we nauwelijks gasten lopen. Aangezien we de laatste drie dagen zo'n beetje bij een zwembad hebben gelegen, heeft Ray daar een mooi eigen liedje op gemaakt: Dippin' in the pool. Dit geweldige liedje met veel variatie heeft hetzelfde effect als ‘it's a small world'. We zitten op de begane grond en hebben een terras van waaruit we naar het zwembad kunnen lopen. Daar buiten op het terras lopen continu hagedissen. Ze doen geen vlieg kwaad, ehm, nou ja, dat misschien dan wel, maar als we aankomen rennen ze snel weg. Ik vind ze wel erg leuk, maar Ray moet er helemaal niks van hebben. Dit betekent dus dat hij, als hij buiten komt, maar zoveel mogelijk zingt/ herrie maakt, om ze weg te jagen.Hij geeft ze allemaal namen: Lizzie mcGuire, Lizzie Taylor en hij is nog meer aan het verzinnen. Voor toeschouwers is dit een erg leuk tafereel.
Na het zwemmen gaan we nog even relaxen en daar wordt weer een nieuw werkwoord geboren. Mijn man, de woordenkunstenaar/- goochelaar geeft aan dat hij wil KNUSSELEN. Dit is een samensmelting van kussen en knuffelen. Ik knussel, jij knusselt, wij knusselen. Ik vraag me af hoe lang het duurt voordat dit woord in de Dikke van Dale wordt opgenomen.
Voor het avondeten rijden we naar City Place; een winkelcentrum met IMAXtheater en allerlei eetgelegenheden. Na een wandelrondje gaan we eten bij Carlos & Charlie's. Niet de plaats die ik in eerste instantie uitgekozen zou hebben, want er staan midden in die zaak 6 mexicanen uitgebreid muziek te maken. Niet echt de gelegenheid om rustig te praten. Ze spelen echter niet aan 1 stuk door en hun opzwepende muziek neemt je toch wel mee. En het eten....Mennnnnnnnn, wat is dat lekker.
Na het eten lopen we een rondje voor de spijsvertering, we kijken in nog wat winkels en op de terugweg lopen we langs ‘The Cheesecakefactory'! Daar kan je kiezen uit heeeeel veeel verschillende smaken cheesecake. Zoveel keus, dat trek ik niet, daar heb ik wel twee uur voor nodig. Uiteindelijk ga ik voor de chocolatechipcookiedoughcheesecake (zeg dat maar eens snel!) en Ray neemt een Pecancaramel stuk. Dit smikkelen we in etappes in ons hotel op. Het was best prijzig, maar het was het geld meer dan waard, echt heerlijk.
Op het moment dat we op de parkeerplaats komen, zitten er bij de ingang van het hotel in de boom nog meer beestjes. Twee nieuwsgierige wasbeertjes volgen elke stap die ik neem. Daar komen die grote keutels op de straat dus vandaan.