Vandaag op het programma: naar Palm Beach om te gaan fietsen. Dankzij Peter op de Tomtom hebben we de fietsverhuur snel gevonden. We krijgen twee goede fietsen mee en een kaartje. Dat kaartje krijg ik gelijk in mijn handen (zoals meestal) en we gaan. Als eerste pakken we de westkant langs de Intracoastal Waterway, voelen we ons toch een beetje thuis zo met de waterweg hihi. Zo fiets je dan ineens duizenden kilometers van huis vandaan, jeetje!! Het is een apart fietspad aan de achterkant van alle megahuizen. Alleen zijn de mensen die hier wonen niet achterlijk, ze hebben hun huizen en tuinen heel goed afgeschermd d.m.v. grote heggen en hekken. Ray vindt dat ze voor ons wel even wat meer zicht hadden mogen laten. Het fietspad is heel rustig qua fietsers, maar des te drukker wat betreft de Lizzie's!! Er zitten er heel veel op het pad op te warmen en op het laatste moment rennen ze, hoofd omhoog en staart in de krul, weg. Dit zorgt ervoor dat Ray haast nog over de kop vliegt, omdat hij plotseling moet remmen voor een Lizzie Taylorless.
Nou is het zo dat Ray op de fiets in Palm Beach vergelijkbaar is met een heel klein kind. Hij is zo ontzettend bezig om alles in zich op te nemen dat hij gewoon helemaal vergeet te fietsen! Dan ineens weet hij weer wat hij aan het doen is en fietst hij weer een stukje verder en dan ziet hij weer zoveel dat die benen ineens weer stilstaan. Heel fijn als je erachter fietst. Ik ga dus al snel voor hem fietsen, want dit een uur lang trek ik niet. Dat heeft wel tot gevolg dat ik regelmatig achterom moet kijken om te zien of hij nog wel volgt........ En dan komt het idee om een stukje te gaan filmen!?! Ik hou mijn hart vast, want als hij nu al vergeet te fietsen, hoe gaat dat dan als hij ook nog gaat filmen?? Het is uiteindelijk meegevallen, hij is maar 1 keer bijna uit de bocht gevlogen en bij de weg aangekomen ging hij rechtuit, want hij kon niet remmen en filmen te gelijk. Ja, ik weet het, ik ben er zelf mee getrouwd!
Zoals hierboven al gezegd, kreeg ik gelijk het kaartje. Ik moet aangeven waar we naartoe moeten. Nou is het idee heel erg leuk, maar als er totaal geen acht op wordt geslagen wat ik dan aangeef, houdt ook dat al snel op. Ik zeg rechts en mijn man gaat rechtdoor. Zijn we bijna bij het eindpunt, de Inlet Pier, waar ik het idee heb om even helemaal door te fietsen naar het eindpunt, slaat mijn man direct af naar Worth Avenue, de kakwinkelstraat. Op de hoek slaan twee Mexicaanse mannen gade wat hier gebeurd en ze moeten er wel heel erg om lachen. Ik geef dus ook aan dat ik Ray al regelmatig bijna kwijt ben geweest. Dus ik ga ook maar Worth Avenue in. Als ik rechtdoor was gegaan, had het ook niet uitgemaakt, want Ray zit echt een beetje in zijn eigen bubbel.
De wereld van de rijke kakkers is toch wel een wereld op zich! Overal waar we tot nu toe geweest zijn, zegt iedereen netjes gedag en ze vragen hoe het gaat. Hier niet. De mensen die dat wel doen, dat zijn voornamelijk de Mexicanen die hier allemaal als tuinman of bouwvakker werken. Ik word hier een beetje kriegel van, want wie denken ze dat ze zijn. We zien trouwens eens te meer dat je nog zoveel geld kan hebben, maar dat dat niet betekent dat je dan ook automatisch smaak hebt!!
Gelukkig heb ik dan mijn poepie die midden in zo'n straat in het algemeen met een kakstem vraagt waar de Burger King is! Lekker ding van me. We vervolgen onze weg langs de Atlantische Oceaan en hier zien we de voorkanten van de huizen. Op het strand wordt nog een kinderfeestje gegeven en het gaat er een beetje zo aan toe als in Real Housewives of weet-ik-veel-wat. Wij vragen ons af of deze verwende kinderen eigenlijk wel gewoon eens naar de Mac of Burger King of Disney gaan?!?
We komen langs het huis van Estee Lauder (het is wel een gok welke van de grote kasten het nou eigenlijk is) en Ray geeft toch wel even aan dat hij blij is met Estee, want hij heeft Pleasures op. Heel Palm Beach heeft dat iig meegekregen. Na ook nog de zuidkant van Palm Beach gepakt te hebben, vinden we het welletjes. We hebben twee-en-een-half uur op de fiets gezeten en we hoeven maar te betalen voor anderhalf. Beter!
's Avonds gaan we eten bij Cracker Barrel. Dat zit hier niet ver vandaan, dus we gaan lopen. We zijn hier het terrein van het hotel nog niet af, of er wordt al getoeterd. Tja, lopen en fietsen, dat kennen de Amerikanen nou niet echt. Ray wil al gelijk oversteken, maar ik met mijn grote mond, geef aan dat dat ook aan het eind van dit stuk Parkway kan, dan zijn we er gelijk. Onderweg wordt ons nog even vertelt dat Jezus Christus voor ons zal zorgen als we toch maar even gaan biechten. Dit wordt ons vertelt ter hoogte van een Adult Entertainment Steakhouse.... Zou hij denken dat????
Helaas, is het niet zo dat we daar kunnen oversteken. We rennen dus over de parkway, schieten door de heg en moeten nog een stuk over het gras. Binnen vraagt Ray of ze bier hebben en onze serveerster, met uitstraling van een deurkruk, krijgt nu een uitstraling van een koelkast. Neeeheeeee, dat serveren ze hier niet, anders zou ze hier ook echt niet werken. Het eten is niet echt wat we gewend zijn, maar ik ben wel heel blij met mijn gekookte worteltjes!!! Mijn Meatloaf is niet echt warm,maar ik durf hem niet terug te sturen met die koelkast, want daar wordt tie toch ook niet warmer op. Maar Ray geeft het wel aan en deze ‘Honey' krijgt dan een heel nieuw, heel warm stuk (ik vraag me wel af wat ze ermee gedaan heeft en of dat wel mag van die meneer daarboven).
We gaan nog even in de winkel kijken en de verkoopster heeft erg veel mensenkennis. Ze moet lachen om Ray en geeft mij een begrijpende blik. Zij snapt wat ik soms met hem te stellen heb. Ze geeft dus ook aan dat hij ‘out of trouble' moet blijven. Het wandelen terug is zo gebeurd, alleen het laatste stukje begint het te regenen, dus zetten we er nog even een vaartje in.